A opinião de ...

La pruma braba

Eiqui queda l’última parte de la cunta “Suonhos” que, cumo yá screbi, fui publicada n’Antologie d’outores de Trás-ls-Montes.  I nun direi mais nada par’alhá de las palabras screbidas. Deixo assi cada un l prazer de fazer las sues çcubiertas!
“Attiano pensou que talbeç eilhes, assi cumo outras árboles, selombras i peinhas que l bien passar, soubíssen l segredo q’el traie cun el, mas q’el própio nun sabie bien quei era. Miraba al sou redor, siempre a la spera d’ancuntrar la pitonisa, ua boç ou un sinal que le clareasse las augas túrbias de ls sous suonhos. Chegado an riba de la peinha, cun la lhuna chena a alumiá-lo, Attiano dou de frente cun l’eimaige. Agora sabie que nun era un suonho. Alhi, delantre del, tal cumo siempre la bira, de pie, de l lhado d’acá de l riu, cun la seta apuntada pa l outro lhado. L chapéu amprumado na cabeça nun deixaba dúbedas subre la sue linhaige de guerreiro. Quien era el? Quien representaba? Un remolino d’eimaiges anchiu-le la cabeça i l’alma de riba abaixo. Un miedo, mas tamien un cunsolo, cumo se stubisse a ber-se a el própio naquel zeinho ou na selombra que la lhuna lhebaba cun eilha.
La nuite assopraba un airico fresco mas ua mistura de frima punírun-lo a antressudar. Afundou-se nun tiempo passado, bendo i oubindo, cumo s’alhá stubisse, la sangre i ls gritos de giente muorta por aqueilhas arribas. Cerrórun-se-le ls dientes, cherrincando cumo xeixos até apanhar la lhéngua i la fazer sangrar. L delor ambrulhába-le las tripas cumo un lhaço corrediu q’ampeçaba nas antranhas i se bai streitando i cerrando cada beç mais até salir nas gorjas ressequidas. Ls punhos cerrados, ls buracos de la pele, deixában salir aqueilha buntade bien fonda de çforra q’anganha las funduras de l bientre in se mistura cun l arfar de l coraçon. El, que siempre fura conhecido pu la fuorça de ls sous braços, pu la sue coraije i por ser grande tamien n’altura, sentiu-se solo, ancapaç d’antender aquilho que ls diuses le querie dezir. Sentou-se an riba de la peinha, mirando las arribas i sien ancuntrar cun quien repartir l sou suonho, la sue dolor por nun ser capaç de demudar l mundo, la sue alegrie por haber çcubierto que ls suonhos son tan riales cumo la piedra adonde se sentaba.
Era yá Primabera, mas l aire fresquito de la nuite trazie cun el ua nubrinica alba i spessa que se spargie mansamente i s’apegaba a las selombras i a las fuolhas mal rebentadas de las fedigueiras. La tierra i l cielo ambrulhában-se n’un baile, cumo se se tratara d’ua nuite eimberniça. Als poucos tamien el se deixou lhebar pu la dança. La música salida de l seno de la tierra antraba an todas las squinas i rincones. Lhebado por aqueilha orquestra ancantada, mas cun miedo de se deixar ancantar, tornou para casa i antregou l cuorpo al xaragon. Deixou que ls uolhos se cerrássen, cansados i quaije sien ganas de se tornáren a abrir. L suonho dou cun el a maginar-se un páixaro que bola i torna al niu adonde ancontra la fémena que ten la cara, ls uolhos i la risa de Flácida, que yá drumie ou fazie cumo se drumisse.
L sol, antrando pu la ginela, habie de çpertar ls dous, abraçados un al outro, nesse die purmeiro de Márcio de l anho de 950. Habie paç i reinaba Ramiro II, rei de León. Mas la sue muorte, n’anho a seguir, troixo de nuobo ls mouros, las lhuitas i ls suonhos d’ua paç i d’un segredo que solo la peinha sabe guardar.”

Edição
3684

Assinaturas MDB