A opinião de ...

La Pruma Braba

La “literatura de cordel” es, en esencia, el reflejo de las pasiones más populares.
Julio Caro Baroja, Ensayo sobre la literatura de cordel
 
Quedóron ancumpletas, mas nó çquecidas, las crónicas qu’eiqui screbi subre ls folhetos. Ye cierto que nun ye este l spácio para falar de todo, mas isto nun quedarie bien sien amentar an mais alguns desses remanses qu’andubírun na boca de l pobo i que fáien parte de la nuossa stória i de l nuosso eidefício eidentitário. Mas tamien nun quije deixar passar este tiempo de fin d’anho sien falar desse outro filo de la nuossa eidentidade i de la nuossa cultura que son las máçcaras, las figuras i las manifestaçones que nesta altura de l anho se puoden ber nas nuossas tierras.
Tornando anton al remanses, querie hoije apresentar mais dous de ls muitos qu’oubi na Tierra de Miranda. Dambos a dous me fúrun cuntados por tie Clementina Rosa Afonso, de Freixenosa, yá un bun par d’anhos. Tamien eilha ls liu an folhetos yá zaparecidos i, por isso, ls cuntou de memória. L purmeiro stá an pertués, imbora alhá puodamos tamien ancuntrar ua ou outra forma an mirandás. Cúnta-mos mais un crime, desta beç un matricídio, que se passou “nun prédio d’un campo”.
Las propriedades poéticas i narrativas son mui armanas a las doutros remanses. La quadra ye la forma poética que l scora, apresentando tamien de las mesmas caractelísticas rítmicas, l’acentuaçon i la rima, qu’outros remanses. An termos çcursibos ye anteressante ber que la boç narratiba de las últimas quadras ye la de l próprio outor de l crime que, al assumir l arrependimiento i al mostrar l castigo recebido, eisemplifica, melhor que naide, perante l ouditório, la sue cundiçon i la sue zgrácia. Stabléce-se assi ua spécie de diálogo antre las diferentes bozes narratibas, que traien bibacidade a la stória cuntada i também, cun la narratiba an purmeira pessona, un maior grau de beracidade i de dramatismo. Eiqui quédan trés de las sues quadras:
Ainda há mui pouco tempo
Que a imprensa anunciou
Dia primeiro de Fevereiro
Um filho a sua mãe matou.
(…)
Aqui dentro desta prisão
Minha vida é chorar
Eu já não tenho amigos
Que me venham visitar.
 
Por eu matar minha mãe
Grande castigo me dão
Eu não vejo sol nem lua
Minha cama é no chão.
 
L outro remanse que tamie andubo na folhetos i que la nuossa anformante mos cuntou, parte tamien d’un acuntecimiento stórico, dramático i terrible. Passou-se an Sendin i eiqui queda l resumo tal cumo me fui cuntado:
“La de Sendin chamába-se Ana Maria, era panadeira. Matou l filho i comiu la cabeça i ua mano.
Eilha era panadeira i que la giente le dezie:
- Ana Maria, tu stás grábida?!
- Mas qu’hei-de star. Inda bos heis-de arrepender de me stardes la dezir a mi isso.
Quando un die naciu la criança i eilha negaba, negaba. (…)
Agarrórun-la, prendírun la criança la eilha i dórun bulta la Sendin cun eilha. Punírun-la maluca.”
 
Son muitas las dúbidasi las questones que quédan sien respuota: Quien fui l autor? Adonde fui ampresso este folheto? Tenerie algua parte na mirandês?  …Mas para alhá destas dúbidas i questones, la berdade ye qu’estes remanses i folhetos, cumo screbiu Caro Baroja, son l speilho de las peixones de l pobo. Ou, cumo dixo Unamuno, ancérran “la flor de fantasie popular i de la stória”, la borra poética de ls seclos qu’apuis d’haber sustentado ls cantos i las cuntas que cunsolórun la bida de tantas giraçones, rodando de boca an oubido i d’oubido an boca, cuntados al amor de l lhume bíben na fantasie siempre berde de l pobo.

Edição
3455

Assinaturas MDB