A opinião de ...

Tornar a çcrebir la sue tierra na sue própia lhéngua era tamien apropriar-se deilha. Salman Rushdie, Quichotte

Ye cierto q’hoije ampeça la Primabera. Podiemos eiqui falar de flores, de poemas, d’árboles ou de l renuobo q’este tiempo siempre representa. Mas las últimas “Prumas” ténen sido subre lhibros i, tamien por isso, cuntinamos cun l mesmo assunto.
Acabadico de ler, tenho eiqui un nuobo “Quichotte”, de Salman Rushdie, que mos trai a la lhembráncia l’ounibersalidade i l’atualidade de l bielho “Quixote”. Antre ls muitos oufícios de l cabalheiro de la triste figura, para alhá d’acudir als miserables, stá la precura de l amor, y l amor de Dulcineia. Este nuobo, trai-mos ua figura parecida, padeciente d’ua paixon ampossible por ua celebridade de la Telebison, mas que nun ye mais que l retrato d’un tiempo an que ls factos i la fantazie ándan tan armanados que ye mui defícil apartá-los. I ye neste resairo de lhembráncias – outros chamarien-le antertestualidade ou dialogismo – que bou a dar al “bielho” Quixote i a ua traduçon que se fizo an 2016, ne ls 400 anhos de la muorte de Cervantes. Cháma-se “L Quixote ounibersal. Seclo XXI” i ten cada capítulo nua lhéngua diferente. Eiqui queda l’ampercípio de l capítulo LI, an mirandés, por mi traduzido. I eiqui se cunta tamien ua stória d’amor: dous pastores quejírun casar-se cun ua moça, Leandra, de sou nome. Solo que, nesse tiempo i nesse lhugar, apareciu un moço que dalhi salira para serbir de suldado. Bestido a la suldadesca, pintado cun mil colores, cheno de çpinduricalhos i cadenas, músico, agabarrion i tocador de guitarra, fizo que Leandra s’ambouba-se i se namora-se del. I antes que ls sous muitos pretendientes caíssen na cunta, yá eilha s’habie scapado cun el….

“Que trata de l que cuntou l cabreiro a todos ls que lhebában al baliente don Quexote
A trés leugas deste balhe queda ua tierra que, indas que pequeinha, ye de las mais ricas q’hai an todos estes alredores, i adonde habie un lhabrador mui hunrado, i tanto, que, indas que ser rico steia dependiente de l ser hunrado, mais l era el pu la birtude que tenie que pu la riqueza q’alcançaba; mas l que l fazie mais binturoso, segundo el dezie, era tener ua filha tan galana, de rala coutela, grácia i birtude, que l que la conhecie i la miraba s’admiraba de ber las stremadas partes cun que l cielo i la naturaleza la habien anriquecido. Sendo nina fui fermosa, i siempre fui medrando an beleza, i n’eidade de zasseis anhos fui fermosísima. La fama de la sue beleza ampeçou a spargir-se por todas las tierras bezinas, quei digo you pu las bezinas nun chega, se se stendiu a las apartadas cidades i tamien antrou pu las salas de ls reis i puls oubidos de toda spécie de giente, que cumo a cousa rala ou cumo a eimaige de milagres de todas partes a bé-la benien? Guardába-la sou pai i guardába-se eilha, que nun hai candenados, guardas nien ferrolhos que melhor guárden a ua dunzeilha que las de l recato própio.
La riqueza de l pai i la fermosura de la filha fazírun mexer a muitos, tanto de la tierra cumo de fuora, a que la pedíssen por mulhier; mas el, cumo a quien tocaba çponer de tan rica preciosidade, andaba ambaranhado, sien saber resulber a quien l’antregarie de ls anfenitos que l anfadában. I antre ls muitos que tan bun deseio tenien fui you un, a quien dórun muitas i grandes spráncias de bun resultado conhecer que l pai conhecie quien you era, l ser nacido na mesma tierra, lhimpo de sangre i d’eidade floreciente, na fazienda mui rico i n’angeinho nó menos acabado. Cun todas estas mesmas partes pediu-la tamien outro de la mesma tierra, que fui cousa d’admirar i poner an balança la gana de l pai, a quien parecie que cun qualquiera de nós staba sue filha bien ampregada; i, por salir desta ambrulhada, terminou dezir-lo a Leandra, q’assi se chama l’afertunada q’an miséria me ten puosto, adbertiendo que, yá que ls dous éramos eiguales, era bien deixar a la buntade de sue pretendida filha l sculher a sou gusto, cousa digna de ser seguida de todos ls pais q’a sues filhas quieren casar: nun digo you que las deixen sculher an cousas ruins i malas, mas que las propóngan buonas, i de las buonas, que scúlhan a sou gusto. Nun sei you l que tubo Leandra, solo sei que l pai mos antretubo a dambos a dous cun la pouca eidade de sue filha i cun palabras girales, que nien l oubrigában nien mos zoubrigában tampouco. Cháma-se l miu cumpetidor Anselmo, i you Ougénio, para que báiades cun la notícia de ls nomes de las pessonas que nesta tragédia se cunténen, an que la fin inda stá pendiente, mas bien se deixa adabinar que há-de ser zastrada.”

Edição
3825

Assinaturas MDB