A opinião de ...

La Pluma Braba

Naide ye feliç solo, nien sequiera n’eiternidade.
Miguel Torga, Bichos

Yá eiqui screbimos subre las lhénguas de l mundo i tamien yá screbimos subre la salude de l mirandés. Nun hai que l scunder: cumo tantas outras, tamien la lhéngua mirandesa stá doliente. Son tantas las malinas que, indas que quejíssemos, nun las puoderiemos scunder nien cuntar todas. L studo subre l stado de la lhéngua, l sou presente i l sou feturo, ye un lhabor mui ancho, qu’oubriga a un trabalho d’eiquipa. Assi i todo, fácil ye de ber que l mirandés yá nun se passa cumo dantes, de mais para filhos; que xufriu i xufre un processo demoroso mas eificaç de folclorizaçon, falado an dies de fiestas i an oucasiounes speciales para mostrar que se sabe i que queda bien; que fui çquecido por todos aqueilhes que, cun todo l dreito, nun bírun nel ua forma de chubíren na bida…
Mas hai que dezir que, nos últimos anhos, la Lhéngua Mirandesa ganhou outra fuorça i outras alas. Cobrou  l capulho de bargonha, andando agora nas bocas de l mundo i antrando tamien pul mundo birtual. L chamamento eidentitário fizo que muitos mirandeses, subretodo a bibir fuora de la Tierra de Miranda, mírassen pa l mirandés (la lhéngua de sous pais i abós) cumo l lhaço perdido no curdon umbelhical que ls prendie a la sue tierra, ou seia, al sou patrimonho, no sentido eitimológico desta palabra. A partir dende ampeçou-se a screbir cun ganas tales que nun hai spácio birtual adonde l mirandés hoije nun steia: blogues, biquipédia, facebook i outras ferramientas armanas, alhá ténen l mirandés presente. Lhibros, traduçones, adaptaçones, anformaçones … screbiu-se mais nos últimos dieç anhos que nos outros mil de la sue bida.
Ye esta la stória que stamos a bibir. Ye esta la stória que stamos a lhebantar. You quiero crer que todo l que se fai ye buono i ye feito cun buonas antençones: dar la sue mano para que l mirandés seia ua lhéngua cada beç cun mais bida i cun mais fuorça. Mas solo l tiempo i la memória seran capazes de dezir para que serbiu aquilho que stamos a fazer.
Nun chégan studos lhenguísticos, nien libros, nien traduçones, nien blogues, nien leis, nien rezoluçones políticas. Las lhénguas precísan de giente que las fale, que les deia boç. Ye essa la sue garantie de bida i de feturo. Las lhénguas son cultura, ye cierto. Mas son tamien meios de comunicaçon. Ua maneira de star cun l outro cun la spessura que las palabras mos ampréstan i nó solo cun la friura de ls signos lhenguísticos znudos i sien sustáncia. Ye neste sentido que las lhénguas dében saber que nun stan solas. Nun nacírun de l nada nien medrórun an tierra de naide. Para alhá de las sues ganas glotofágicas, ténen muito mais a ganhar bibindo cun las outras lhénguas.
Por isso, nun hai que mirar para trás cun suidades. Se l passado mos puode ansinar algua cousa ye a mirar pa l feturo cun la proua de quien yá andubo un camino mui lhargo i nien siempre mui fácel. Ls zafios que se pónen al mirandés nun son mui diferentes daqueilhes que se pónen a outras lhénguas. Mas la staia stá abierta, ampeçada, i nun hai que tener miedo de l bezino. Al cuntrairo, ye buono saber que nun stamos solos. Até porque, cumo dezie Miguel Torga, anté no cielo ye muito melhor antrar acumpanhado.
 

Edição
3443

Assinaturas MDB